24 χρόνια… Χρόνια που μοιάζουν με ανάσα που περνάει… Χρόνια που κάθε ένα που περνάει μοιάζει να είναι κι ένα ακόμα καρφί που τρυπάει την ψυχή σου…
Είχα την τιμή τότε να γράφω στον “ΠΑΟΚΤΣΗ”, στον αγώνα δεν είχα πάει γιατί δούλευα την άλλη μέρα και δεν είχα καταφέρει να την κοπανήσω.
Το τηλέφωνο χτύπησε στα αξημέρωτα, δεν θα σβήσει ποτέ από τη μνήμη μου εκείνος ο ήχος… Στην άλλη άκρη του ακουστικού η φωνή του Παπέν. Και μετά σιωπή. Μια ατέλειωτη σιωπή που έλεγε τόσα πολλά…
Όλα τα υπόλοιπα στριφογυρίζουν στο μυαλό μου σαν εικόνες μιας ταινίας που δεν ήθελα να δω. Τα βουβά πρόσωπα στον σύνδεσμο του Κορδελιού, το πρωτοσέλιδο μας στον “ΠΑΟΚΤΣΗ”, οι κηδείες, τα συνθήματα και τα στεφάνια στην Τούμπα…
Αδέρφια ζείτε, θα βρισκόσαστε πάντα δίπλα μας στα πέταλα του κόσμου και θα μας δίνετε λίγη από τη δύναμη σας. Θα μοιραζόμαστε για πάντα αυτή την αγάπη για τα τέσσερα αυτά ιερά γράμματα. Κι όταν με το καλό βρεθούμε ξανά παρέα εκεί ψηλά, θα κάνουμε το πιο τρελό αμπαλαέα που έγινε ποτέ…
