Για τον παππού μου εκεί ψηλά που ήταν ο πρώτος που με μύησε στην ασπρόμαυρη μυσταγωγία εκεί στο μακρινό 1970…
Για τον πατέρα μου που μοιραζόμασταν για χρόνια ολόκληρα τα τσιμέντα της Τούμπας και που είμαι βέβαιος πως πίνει τσίπουρα εκεί ψηλά και γιορτάζει…
Για τη γιαγιά μου που αντί για εικόνισμα είχε την εικόνα του Κούδα με σκόρδα γύρω της για να μη τον ματιάζουν…
Για τη μάνα μου που ακόμα και τώρα καταπίνει τα ηρεμιστικά σαν καραμέλες πάνω από το ραδιοφωνάκι της όταν παίζει ο ΠΑΟΚ…
Για κάθε ένα από τα δάκρυα που έριξα σε κάθε πίκρα…
Για κάθε φορά που έχανα τα λογικά μου εξοργισμένος από τις κλοπές και τις αδικίες…
Για κάθε ένα από τ’ αδέρφια μου που μοιραστήκαμε το τελευταίο μας τσιγάρο καταπίνοντας χιλιόμετρα μέσα σ’ ένα σαραβαλιασμένο λεωφορείο…
Για όλα εκείνα τ’ αδέρφια μου που η αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ τους οδήγησε στον ουρανό…
Για την ασπρόμαυρη οικογένεια μου…
Για τα 504 χιλιόμετρα που με χωρίζουν από την καψούρα μου και που δεν είναι ούτε στο ελάχιστο ικανά να κάνουν την καρδιά μου να σταματήσει να χτυπάει σε ασπρόμαυρους ρυθμούς κάπου στα τσιμέντα της 4α…
Όπως τότε, όπως πάντα…
AthensPAOK
