Η αποφυγή των επώδυνων συναισθημάτων, ενδεχομένως στην πορεία της ζωής καταστέλλει τον ρομαντισμό. Παρεξηγημένη λέξη. Ιδίως για εκείνους που αδυνατούν να αποδεχθούν ό,τι το ποδόσφαιρο αγαπιέται τόσο, απλά και μόνο διότι είναι ρομαντικό. Ο Μάριος Τσαούσης δεν ανήκει σ’ αυτούς. Είναι ένας ποδοσφαιριστής που κάποτε ένιωσε απόρριψη κι απογοήτευση και που ουδέποτε διανοήθηκε να πάψει να προσπαθεί. Είναι κάποιος που βίωσε τραυματισμούς και αρνητικά συναισθήματα και βρήκε το σθένος να επιμείνει στο ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να πετύχω ό,τι ονειρεύτηκα». Είναι κάποιος που δηλώνει αθεράπευτα ρομαντικός για το ποδόσφαιρο. Και είναι κατηγορηματικός: «Θα το ζήσω στο έπακρο, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή».
Το παιδί που ανδρώθηκε στον ΠΑΟΚ, που πρωτοφόρεσε φανέλα βασικού κόντρα στον Ολυμπιακό, αυτός που σιγοτραγουδούσε μέσα του τα συνθήματα της Τούμπας κατά τη διάρκεια του αγώνα της πρεμιέρας στην σεζόν που διανύουμε, ακόμα ακόμα εκείνο το πιτσιρίκι που σημείωνε τα στατιστικά του, τα λάθη και τα σωστά του, δηλώνει old school. «Μα τι άλλο μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους σε τέτοιο βαθμό; Μόνο το ποδόσφαιρο. Τι άλλο μπορεί να σου προκαλέσει μεγαλύτερη ανατριχίλα από ένα γκολ στο 90’;», αναρωτιέται, ο Μάριος. Ναι, είναι ρομαντικός και παράλληλα αποφασισμένος κι επίμονος μέχρι το τέλος. «Ακούγεται κλισέ να με θυμούνται ως εκείνον που μέσα από δυσκολίες, έφτασε στο στόχο, αλλά για μένα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να πετύχω σ’ αυτό που αγαπώ».
Ο Μάριος Τσαούσης πήγαινε κάποτε στην προπόνηση κρατώντας το χέρι του παππού του, που πίστευε ότι ο εγγονός του θα φορέσει κάποια στιγμή τα ασπρόμαυρα κι αν κάτι του λείπει τώρα είναι που εκείνος δεν βρισκόταν σε μια άκρη στο ντεμπούτο του στην Τούμπα για να τον καμαρώσει. «Ο παππούς μου, ο Γιώργος Τσαούσης, έπαιζε στα τσικό του ΠΑΟΚ, ο μπαμπάς μου με στήριξε και με εμψύχωνε σε όλη μου τη μέχρι τώρα διαδρομή», διηγείται ο Μάριος και σπεύδει να ζητήσει μια συγγνώμη από τη μαμά «που ίσως δεν την ανέφερα όσο της αξίζει».
Από τα τέσσερα του χρόνια πίεζε τους γονείς του – «η μαμά είχε τις αντιρρήσεις της, κυρίως αργότερα, καθότι ήμουν και καλός μαθητής» – να τον εγγράψουν στην ακαδημία του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Ήταν μικρός, όμως κι αναγκάστηκε να περιμένει έναν χρόνο. Πήγε, έμεινε δύο χρόνια, εκπαιδεύτηκε με μεγαλύτερα παιδιά και ακολούθησε για την επόμενη διετία ο Ηρακλής. Το 2010 μπήκε στη ζωή του ο ΠΑΟΚ. Τότε άρχισαν και τα ταξίδια, τα τουρνουά, οι εμπειρίες ζωής, όπως λέει. «Από την Κ11 δωμάτιο με τον Χάρη Τσιγγάρα και από το 2012 πρωταγωνιστές σε όποιο τουρνουά συμμετείχαμε», θυμάται. Δεύτεροι στην Ολλανδία, δεύτεροι στη Σουηδία, όπου αντίκρισε και την μοναδική κόκκινη κάρτα στην ποδοσφαιρική του ζωή. «Στον τελικό με την Μάλμε ήταν όταν χάσαμε το τουρνουά στα πέναλτι και θυμάμαι την κάθε στιγμή…», διηγείται.
Στη μνήμη του Μάριου Τσαούση έντονα χαραγμένα είναι πολλά, βέβαια. Η πρωτιά στο τουρνουά της UEFA στη Ζυρίχη με την Κ19, τα πρωταθλήματα με την Κ15, την Κ17, οι τρεις κούπες με την Κ19, το ότι φόρεσε την γαλανόλευκη στα 15 του και ότι με την Εθνική Παίδων Κ17 πανηγύρισε την εκτός έδρας νίκη με 2-1 επί της Αγγλίας. Μνημονεύει και τους Μεσογειακούς Αγώνες του 2018, στην Ταραγόνα της Ισπανίας, ως μια υπέροχη εμπειρία, τότε που η Εθνική Νέων πέρασε στα προημιτελικά νικώντας την Γαλλία, μα αποκλείστηκε από την Ιταλία. Ανεξίτηλο και το πρώτο του γκολ στην Super League, που πέτυχε ως παίκτης του Βόλου.
«Την χρονιά που έπαιζα στον Βόλο, στο μυαλό μου πάντα επικρατούσε η σκέψη να επιστρέψω στον ΠΑΟΚ», ομολογεί ο Μάριος, που την σεζόν 2019-20 έπαιξε 16 ματς με την ομάδα της Μαγνησίας και σκόραρε δύο φορές. Κάποια χρόνια νωρίτερα, μόλις στα 16 του, είχε φορέσει την φανέλα της Α΄ ομάδας σε ένα φιλικό παιχνίδι στη Δράμα. Το 2016 έκανε προπονήσεις με την Α’ ομάδα, το καλοκαίρι του 2019 συμμετείχε στην προετοιμασία, το 2019 παραχωρήθηκε δανεικός στον ΝΠΣ Βόλος και το 2021 στην Σπαρτάκ Τρνάβα.
Δεν διστάζει να μιλήσει με παρρησία γι’ αυτή τη διαδρομή. «Ένιωσα πως απομακρύνομαι. Ένιωσα απόρριψη και απογοήτευση. Είμαι σε θέση προφανώς να κατανοήσω πια πως οι δανεισμοί αυτοί με βοήθησαν, γνώρισα νωρίς το ανδρικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο και η εμπειρία στη Σλοβενία ήταν διδακτική, καθώς άλλαξα, έγινα πιο υπεύθυνος, έμαθα να ζω μόνος». Μα; «Μα πάντα ο ΠΑΟΚ, πάντα η καθιέρωση σ΄ αυτόν ήταν και παραμένει το όνειρό μου». Προφανώς και πείσμωσε τότε. Κι όταν «κάτι αρχικά με αποθαρρύνει, πεισμώνω περισσότερο, είμαι επίμονος – στα όρια του ψυχαναγκασμού ίσως – ακολουθώ με ακόμα μεγαλύτερη συνέπεια τον στόχο».
Πράγματι, ο Μάριος Τσαούσης είναι συνεπής – «στερήθηκα πολλά, αλλά δεν με νοιάζει, ανέκαθεν ήθελα να είμαι συνεπής» – εργατικός -«κάθε μέρα δουλεύω και περισσότερο» είναι και σαφής με το πώς λειτουργεί η επιτυχία. «Προσπαθώ πάντα να σκέφτομαι ότι εγώ είμαι ο αποκλειστικά υπεύθυνος για να κρατήσει το όνειρο που ζω». Το πιτσιρίκι που όπως όλα ήθελε να είναι 10άρι και ως τέτοιο άρχισε ν’ αγαπά το ποδόσφαιρο, που συνέχισε ως δεξί, αλλά και αριστερό εξτρέμ και κατέληξε αριστερός μπακ, σαφώς και ζει ό,τι ονειρεύτηκε. Υπήρξε βασικός και αρχηγός σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, βασικός σε όλα τα τμήματα των Εθνικών ομάδων και πια βασικός από την απαρχή της σεζόν 2022-23 στον ΠΑΟΚ. Ή, αλλαγή του Αντρέ Βιεϊρίνια …
«Όταν ήμουν στη γραμμή και περίμενα τον Αντρέ για την αλλαγή, δεν ήμουν σίγουρος ότι το ζω», λέει με περίσσεια ταπεινότητα ο Μάριος. Το ζει και το απολαμβάνει, φυσικά. Αν και δεν κρύβει πως το συνειδητοποίησε πλήρως όταν οι φίλοι του ΠΑΟΚ …ξεπροβόδιζαν την ομάδα από το ξενοδοχείο για το Χαριλάου για το ματς με τον Άρη. «Δεν περνούσαν οι ώρες στο ξενοδοχείο, ήταν η μέρα ατελείωτη», λέει περιγράφοντας το άγχος και την αναμονή.
Ο αριστεροπόδαρος αριστερός οπισθοφύλακας του ΠΑΟΚ υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο στα 16 του χρόνια. Το τρέχον έχει ισχύ έως το 2025. Αριθμοί… Όχι κάτι άλλωστε, που απασχολεί ιδιαιτέρως τον ίδιο. Εκείνος επιθυμεί απλά να παίζει ποδόσφαιρο, να ακούει μουσική κι ενίοτε να σιγοτραγουδά συνθήματα, καθώς ανεβοκατεβαίνει την πλευρά του…
