Βρίσκεσαι στο αεροπλάνο και γράφεις αυτές τις γραμμές, κοιτώντας πόσο όμορφος είναι ο κόσμος έξω από το παράθυρο. Έχεις και πάλι δάκρυα στα μάτια. Η χαρά της χθεσινής νίκης εφήμερη. Την σκέπασε η είδηση πως μας άφησε η κ. Έφη. Ελάχιστα πριν πετάξεις το έμαθες και ας έγινε πριν το χθεσινό αγώνα.
Έφη Παπαδοπούλου. Η πιο γνωστή, θεοπάλαβη, παλαλέσα που λεν στην κοινή σας διάλεκτο, πιστή ως το τέλος, ΠΑΟΚτσού. Σε αγαπούσε, όπως αγαπιόνται μεταξύ τους, αυτοί που μοιράζονται το κοινό, παιδικά αθώο πάθος, να υποστηρίζουν την ίδια ομάδα. Αν δε αυτή η ομάδα είναι η ΠΑΟΚάρα, και οι συμπάσχοντες διατηρούν ακόμη ζεστή την ανεξήγητη σε ψυχισμό ποντιακή ιδιοσυγκρασία, τότε ο πλατωνικός σας έρωτας, σύνορα δεν γνωρίζει. Την θυμάσαι να πηγαίνει παντού.
Παντού.
Αλλά δίχως ντού και ού.
Σε κάθε αγώνα για δεκαετίες στην Τούμπα. Θύρα 1. Ντεμέκ του ΠΑΟΚ επίσημοι. Το αριστοφανικό υβρεολόγιο που έχεις ακούσει εκεί, φυσικά και από τον τρελογιατρό πατέρα σου, τα μάτια που είδες να κοχλάζουν συνήθως από οργή στα old school χρόνια, θα υποχρέωναν τον κάθε, τον κάθε είπα, φανατικό οπαδό της κάθε, ναι, της κάθε ομάδας του πλανήτη γη, σε ποδοσφαιρική υπόκλιση. Ντεμέκ επισήμων. Το υπόλοιπο γήπεδο είναι έτσι και αλλιώς, αυτό λένε όλοι οι άλλοί, φανερά οι πολλοί, στα κρυφά οι κομπλεξικοί, εκτός συναγωνισμού. ΠΑΟΚτσίδες, οι μόνοι οπαδοί που έχουν οπαδούς.
Για χρόνια την συνόδευε ο σύζυγος της. Σε κάθε αγώνα, στην Τούμπα και παντού. Παντού. Την συνόδευε είναι η σωστή έκφραση. Πρώτη φωνή πάντα η κ. Έφη. Οι υπόλοιπες Ελληνίδες της γενιάς της κάναν κουμάντο μόνο εντός οικογενειακής εστίας. Κολώνες του σπιτιού τις λέμε. Η κ. Έφη, ως αυθεντική, Σαλονικιά και Πόντια παλιάς κοπής, έδινε τον τόνο και εκτός των τεσσάρων τοίχων του πανέμορφου σπιτιού της. Τσαούσα ακόμα και στην αυστηρά τότε και ελάχιστα λιγότερο σήμερα, αρσενική Τούμπα της.
Πόσες φορές βρεθήκαμε τα τελευταία 40 και βάλε χρόνια κοντά ή μέσα σε κάποιο γήπεδο. Πιστοί ακόλουθοι της κοινής, ιερής για μας, τρέλας.
…σε κάθε γήπεδο σ’ ολη τη γή…
Η κ. Έφη, μάνα του λόχου. Σε έπνιγε σε ‘κεινη την τεράστια ζεστή αγκαλιά. Γεια σου αγόρι μου. Γεια σου πουλάκι μου. Χέρια σαν τανάλιες φτιαγμένα από τον πιο δυνατό μαγνήτη του κόσμου. Όλον τον κόσμο γύρισα, σαν τις ζεστές χερούκλες τέτοιων γυναικών δεν γνώρισα. Διατηρούσε πάντα, παντού και πάντα, τις αξίες τις. Αξίες μιας Κυρίας με Κ κεφαλαίο. Αξίες ενός φιλάθλου της ΠΑΟΚάρας μας. Δεν κώλωνε, δεν μασούσε. Θα στην έλεγε στα ίσια. Αυτό στη δικιά μου, την προσωπική μου γλώσσα, το λένε αξιοπρέπεια.
Κυρία.
Φίλαθλος του ΠΑΟΚ.
Αντιλαμβανόταν τον ιδιαίτερο ρόλο της ως κυρία στο κλουβί με τους τρελούς. Ρε παιδιά, ρε καρντάσια, μην πετάτε αντικείμενα, μη μιζεριάζετε, φωνάζουμε για την ομάδα μας, την ΠΑΟΚάρα μας. Αλλά μας συγχωρούσε. Είναι τα παιδιά μας έλεγε. Τα παιδιά σου δεν τα συγχωρείς ότι και εάν έγινε;
Την βλέπω μπροστά μου να σέρνει το χορό της νίκης στους ρυθμούς του Μακεδονία ξακουστή, με το δικό της ύφος, το σαφώς πιο δωρικό, της άλλης πλευράς του Αιγαίου, όταν πήραμε το κύπελλο στην Τεργέστη. 1994.
Να παραγγέλνει το ‘ΠΑΟΚ ολέ, ολέ, ολέ, ολέο’ στον ρυθμό του γνωστού εμβατηρίου του ‘Ναύτη του Αιγαίου’ από τον Τάσσο, τον τρομπετίστα μας, και από μένα, ερασιτέχνη τυμπανιστή τότε και πάντα, τον Μάρτη του ´96, σε ένα ακόμη ΠΑΟΚτσήδικό πικρό βράδυ στην Vitoria.
Την θυμάμαι να φροντίζει για ΠΑΟΚτσάκια σε μόνιμη ή προσωρινή ανάγκη. Η μάνα του λόχου. Παρχαρομάνα. Ο ΠΑΟΚ είναι η οικογένεια μας έλεγε. Αυτό αποτυπώθηκε και παντοτινά στην υπέροχη ταινία για τα 90 χρόνια μας.
Στα τσιμέντα της Τούμπας μας, στο κοινό εξ αδιαιρέτου ψυχής σπίτι όλων μας, σε ένα ακόμη πρώτο ευρωπαικό αγώνα της σεζόν, μου είχε πεί, πόσο πολύ της έλειπε ο σύζυγος της. Στους αγώνες, στη ζωή, παντού. Τώρα θα είναι και πάλι αντάμα. Η κ. Έφη, σίγουρα και εκεί, στην άλλη, την παντοτινή, την άπειρη ζωή, θα έχει το γενικό και τελικό πρόσταγμα. Θα είδαν συντροφιά την ΠΑΟΚάρα μας να νικά την Aberdeen και φρονώ πως και αυτοί θα συμφωνούν πως η ομάδα του Lucescu είναι σμιλεμένη με το πολύτιμο μέταλλο του νικητή. Έστω και αν στο δικό μας το μυαλό, στο δικό μας ονειρικά πλασμένο μικρόκοσμο, ο ΠΑΟΚ δεν χάνει ποτέ. Ποτέ.
Καλή αντάμωση στο επόμενο της ζωής μας ημίχρονο κ. Έφη. Την επόμενη φορά που θα βρεθώ στην Τούμπα μας, θα αφήσω μερικά λουλούδια στη θέση σου.
